Het is chaos in mijn hoofd!
Ideeën, gedachten en plannen buitelen over elkaar heen. Mijn hoofd voelt als een grote trechter. Er komen steeds maar ideeën bij en het lukt me niet om ze te filteren. Terwijl ik mijn gedachten richting probeer te geven dwalen ze eigenlijk alleen maar verder af….
Ik had nooit durven dromen dat ik hier nu zou zitten, als zzp-er, op mijn eigen werkplek, doen wat ik allerliefste doe!
En toch…. er kriebelt iets…
Ik kan er niet meteen de vinger op leggen waar dit gevoel vandaan komt.
Mijn ervaringen als mama van twee prachtige bijzondere kinderen, mijn bedrijf Beeldtekenaar waarmee ik geweldige dingen mag doen en elke dag nieuwe dingen leer, en mijn roeping zorgprofessional, als mensenmens, zorgen voor anderen zit gewoon in mijn DNA, het is waar mijn hart ligt.
Dat ze onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn voel ik in alles, maar wat is de verbinding dan precies?
Wat is mijn missie eigenlijk?
Even terug naar waar het begonnen is,
Ineens zat ik thuis, niet langer in staat om te werken. Nauwelijks in staat om mijn gezin draaiende te houden. Uitgeblust….op!
Jarenlang werkte in als hulpverlener van cliënten met de meest ingewikkelde hulpvragen. Ik was er voor hen wanneer dat nodig was, ik sleepte ze soms letterlijk door moeilijke momenten heen. Mijn antennes afgesteld op de ander, voelde ik zonder woorden naadloos aan wat het was dat de ander nodig had.
In ons gezin kon mijn zoon zijn plekje op school niet vinden. Steeds moeizamer verliepen zijn dagen op school en vele gesprekken volgde. Bijna collegiaal, stemde ik af op de hulpverleners die betrokken waren bij ons gezin. Het leek vanzelf te gaan, deze situatie herkende ik immers vanuit mijn vakgebied. Ik sprak de juiste taal en kon goed uitleggen wat er nodig was voor ons gezin.
Tot dat moment, het moment waarop het niet meer ging,
Ik………was ….op……..
Ik kon niet meer………..
Ik kon dit niet!
IK, die met de meest ingewikkelde zorgvragen om kon gaan. Ik kon de situatie met mijn eigen kind niet meer opvangen.
Ik faalde als moeder.
Noodgedwongen kwam ik aan de andere kant van de tafel terecht. Tijdens hulpverleningstraject van onze zoon hield ik mij staande door mijn rol als hulpverlener aan te nemen, op deze manier keek ik steeds met afstand naar onze situatie. Ik sprak dezelfde taal als mijn hulpverleners, en kon vanuit hetzelfde perspectief aansluiten, meekijken en denken.
Echter…ik ben geen hulpverlener, ik ben MAMA. Mama van twee prachtige bijzondere kinderen. Een rol die mij past als een warme jas, een rol die niemand anders kan vervullen, een rol die ik niet aangeleerd heb, een rol die ik niet speel, het is wie ik ben!
In de weken die volgde is er veel gebeurt en uiteindelijk heb ik mijn baan opgezegd. De situatie thuis was voor mij niet combineren met mijn baan in de zorg.
Maar dat niet alleen.
Vanaf dit moment zat ik als mama aan tafel. De afstand tot de casus was verdwenen, het ging immers over mijn leven, over mijn gezin en over onze toekomst. Soms voelde het alsof ik een andere taal sprak en leek mijn boodschap niet binnen te komen. Ik worstelde enorm met mijn rol als ouder binnen het stelsel van zorgverlening en onderwijs. Tijdens gesprekken werd ik overspoelt en kon ik het maar moeilijk volgen. Overweldigende emoties in combinatie met stroperige systemen maakten communicatie heel ingewikkeld.
Deze worsteling was het begin van wat nu Beeldtekenaar is. Beeldtekenaar is geboren van uit een diep verlangen van mijzelf als professional en een behoefte als ouder van een kind met een intensieve zorgvraag.
Ik volgde een training waarin ik door de heftige ervaringen die wij als gezin hebben meegemaakte heen ging. Samen met andere moeders deelden we de pijn, de boosheid en het verdriet die het hebben van een zorginstensief kind met zich meebrengt. Ik maakte kennis met het ouderperspectief en leerde mijn unieke rol als ouder kennen. Ik vormde mijn verhaal en leerde hoe ik vanuit mijn positie als mama een gelijkwaardige gesprekspartner kan zijn en dingen in beweging kan brengen.
En nu kriebelt, bubbelt en bruist het…………….
De professional in mij is er nog steeds! Zij roept dat dit beter kan, dat het anders moet! Want de behoefte aan heldere communicatie binnen de zorg is enorm,
Ik zie gesprekken vertroebeld raken door emoties en botsende, stroef werkende systemen. Zowel ouders als hulpverleners raken verstrikt in ingewikkelde woorden en geldstromen en verliezen uit het oog waar het werkelijk om gaat!
Zorgverlening gaat over mensen, over cliënten, hulpverleners en ouders, over gezinnen. Het gaat over jou en mij. Wij kunnen dit samen doen, wij hebben hetzelfde doel en we hebben elkaar nodig!
Zorgen doe je met je hart, of het nu gaat om je eigen kinderen of om de cliënten waarmee je werkt. Het gaat om aansluiting zoeken en verbinding vinden en bouwen aan vertrouwen…en precies DAT is wat tekenen doet!
En DAT is wat ik doe, door te tekenen ontstaat rust, veiligheid en overzicht. Knelpunten worden zichtbaar en er ontstaat ruimte voor verbinding. Beeldtekenaar staat voor heldere communicatie. En niet zomaar helder, nee ECHT helder, concreet, en begrijpelijk voor iedereen!
En ik,
ik ben meer dan een Tekenaar.
Ik ben ouder EN ik ben professional.
IK ben Beeldtekenaar!